Door de open deur van het Twentse Los Hoes zie ik buiten de gekleurde bladeren speels en licht naar beneden dwarrelen. Een zonnige herfstdag in oktober. Mijn zus en ik staan innig naast elkaar. Het geroezemoes achter ons komt zachtjes tot stilstand. Ik voel de blikken in mijn rug. Sommige mensen praten nog even door. De kist is net gesloten. Wij hebben zojuist de deksel erop gedaan. Mama’s sierraden voorzichtig van haar vingers gehaald en in een fluwelen zakje laten glijden. De herfstgeur van buiten vermengt zich met die van de vurenhouten kist en het wierrookstokje dat nog ergens kruidig brandt. De uitgeprinte tekst voor het in memoriam dat ik straks ga lezen, ligt klaar op de tafel naast ons. Mijn bril in de aanslag. Alleen de viool nog.