“Als er 1 ding is dat onze leeftijd bijzonder maakt, is het aandacht. De aandacht die we kunnen schenken aan anderen. Juist nu we alle franje en verhalen af kunnen schudden.”

We werden aan elkaar gekoppeld: “Elisabeth moet je hebben. Dat is zo’n leuke vrouw: actief en ondernemend en met zo’n boeiend leven. Echt een inspirerend voorbeeld!” En voor mijn project werd kennelijk ook reclame gemaakt, want Elisabeth appte zelf: “zullen we binnenkort afspreken?”.

Dat werd brasserie Mout in Hilversum, lekker centraal tussen Ubbergen en Oudorp. Een beetje gekke setting: je bent op date, weet meteen dat het goed zit, spreekt het tegen elkaar uit, maar hebt nog wel enige basisinformatie uit te wisselen voordat je echt de diepte in kunt. En ik hannes met mijn nieuwe rol als interviewer. Wel/niet aantekeningen maken. Wel/niet strak de regie houden op al mijn vragen. Had ik het toch niet moeten opnemen? Al snel laten we de formaliteiten en vormvereisten varen en voeren een oprecht gesprek over het leven rond de zestig.

“De wendingen in mijn leven kwamen meestal vanzelf’ begint Elisabeth. “Ik was een stoere meid in de uitgeverswereld. Ik had het goed voor elkaar: een eigen huis, een boot en een leasebak. Tot ik op mijn 30ste ziek werd en volkomen instortte. De lichaamsgerichte therapie die ik toen volgde was voor mij zowel katalysator als oplossing. Het werd tijd om uit mijn hoofd te komen en te leren voelen. Ik was zo gefascineerd door hoe mijn therapeut werkte, dat ik me ben gaan omscholen en vervolgens zelf training en coaching ben gaan geven. Dat heb ik jarenlang met heel veel plezier op verschillende plekken gedaan. Totdat ik op mijn 43ste weer dreigde vast te lopen. Mijn huwelijk liep op de klippen, we konden geen kinderen krijgen en ik was het navelstaren letterlijk en figuurlijk helemaal zat. Van een cliënt hoorde ik over The Hungerproject en ik was meteen verkocht. Ik wilde iets voor de wereld betekenen. Van de vrouwen met wie ik in Bangladesh werkte leerde ik wat echt contact maken op hartsniveau is en de schaamte over mijn bevoorrechte positie los laten. De afgelopen drie jaar heb ik gewerkt als directeur van een ander goed doel, Libre Foundation. Deze stichting maakt kosteloze leiderschapstrainingen voor leiders van maatschappelijke organisaties in ontwikkelingslanden mogelijk door de inzet van een aantrekkelijk trainingsaanbod voor Nederlandse bedrijven. Heel ingenieus.

Maar kennelijk was ik weer toe aan een nieuwe fase. Ik kreeg weer lichamelijke klachten. Inmiddels herken ik de signalen beter. Tijd voor verandering. Gelukkig ben ik nooit bang geweest om weer helemaal opnieuw te beginnen.

Vorig jaar was ik in de prachtige ecologische community van Findhorn en maakte daar kennis met de Three Principles van Sydney Banks De wetenschap dat je al je ervaringen eigenlijk zelf creëert met je gedachten is zo bevrijdend! Dan kan je dus ook een stuk simpeler en luchtiger leven; door je gedachten niet al te serieus te nemen. Weer heb ik mijn inspiratie gevolgd. Ik ben me verder in deze visie gaan verdiepen, heb mijn baan opgezegd en mijn eigen bedrijf Simpelmind opgericht. De komende jaren wil ik goede gesprekken en aandacht schenken aan mensen die daar behoefte aan hebben, of die toevallig op mijn pad komen.

Qua werk ging het dus redelijk vanzelf; telkens kwam er weer nieuwe inspiratie als het nodig was. In mijn privéleven heb ik wel een aantal bewuste keuzes gemaakt. Voor mijn man bijvoorbeeld. Ik was altijd maar op zoek naar die ene, meest briljante vent op de hele wereld. Totdat ik op een dag ‘een normale man bestelde’ en daar ben ik nu al 18 jaar gelukkig mee. Datzelfde geldt voor mijn leefomgeving. Na jarenlang altijd maar verhuizen en op reis te zijn, koos ik 9 jaar geleden voor de plaats waar ik nog steeds woon, vlakbij de Ooijpolder. Hier ben ik actief in het verenigingsleven, trek ik op met start-ups en speel ik mijn golfwedstrijden op dinsdagochtend. Voor mijn gevoel komen nu wel een heleboel lijntjes bij elkaar en is de fase van meer integratie aangebroken.”

Een zoekende blik en een stilte. “Eigenlijk ben ik het zat om mijn levensverhaal te vertellen. Het gaat helemaal niet om het verhaal. Dat is allemaal bullshit en willekeurige fantasie. Ego of identiteitsversterkend. Het gaat toch om de essentie, het zijn, de rest is allemaal van voorbijgaande aard.“ Om te vervolgen: “Als er 1 ding is dat onze leeftijd bijzonder maakt, is het aandacht. De aandacht die we kunnen schenken aan anderen. Juist nu we alle franje en verhalen af kunnen schudden. Onze levenservaring en wijsheid maakt deze aandacht extra kostbaar en waardevol. Daar zouden werkgevers zeker meer gebruik van kunnen maken. Van de mentorrol die wij kunnen vervullen binnen of buiten het bedrijfsleven. Ik had ook een mentor toen ik begon bij Wolters Kluwer. Daar heb ik veel aan gehad. Zij wist hoe de hazen lopen in zo’n bedrijf en kon me goed inwijden in de lastige exploitatiemodellen van de uitgeverij.”

Ik had gevraagd of ze een plaatje van haar rolmodel mee wilde nemen. Elisabeth haalt haar telefoon tevoorschijn: “kijk: mijn 70 jarige vriendin met haar kleindochter. Zij heeft zo’n mooie omgeving gecreëerd met haar huis en tuin. Een tijdloze wereld waar iedereen altijd welkom is. En ze volgt nog steeds haar nieuwsgierigheid: zeven jaar geleden bijvoorbeeld is ze nog een complete taoïstische opleiding begonnen, ze heeft zich daar helemaal in ondergedompeld. Moet je kijken: wat een liefde, wat een toewijding!

Je voelt je bij haar altijd zo warm onthaald. Dat is wat aandacht met je doet. zij is daarin voor mij een fantastisch voorbeeld. Vergeet de verhalen, vergeet de bullshit. Volg je inspiratie en geef aandacht. Dat is mijn advies. Er zijn zat mensen, organisaties en projecten die wel een beetje aandacht kunnen gebruiken. Maar de belangrijkste tip”, besluit ze met een twinkeling in de ogen: “luister niet naar anderen en volg je eigen pad.”

De volgende dag krijg ik een appje: “Ha Marjolein wat een fijne sessie was dat 😊”. Was het nou wel of niet een interview? Het heeft in ieder geval bovenstaand portret opgeleverd van een mooi en levenslustig mens, die bereid was tijd en aandacht te schenken aan onze reis rond de zestig.