Ze snapt er niets van, mijn moeizame pogingen om meer zicht op mijn familiegeschiedenis te krijgen. “Dat is toch normaal: oma’s geven toch de familieverhalen door? In Suriname wel hoor!" Zo raakten we in gesprek. Ik wil meer weten, over haar geschiedenis en haar oma’s. Brigitta is geïntrigeerd door mijn onderzoek. Ze herkent de behoefte om betekenis te geven aan je levensverhaal. En ook de moeite die het soms kost om je identiteit te ontrafelen als die uit zoveel verschillende elementen bestaat.

We kennen elkaar van een schrijfcursus, waar Lia de laatste hand legt aan haar roman en ik de fundamenten voor mijn journalistieke project leg. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik ervaar meteen de aantrekkingskracht: zo’n sprankelende verschijning, die notabene twee jaar ouder is dan ik! Daar wil ik meer van weten. Hoe ervaart zij die bocht rond de zestig, ook al zegt ze zich leeftijdsloos te voelen.

“Ik kan je zeggen dat het vanuit marketing oogpunt bepaald geen uniforme groep is, vrouwen van rond de zestig. Daar is die veel te divers voor. Veel vrouwen van zestig zijn nog hard aan het werk, sommigen zijn lichamelijk op of ziek en sommigen hebben nooit gewerkt buiten de deur. Ze zijn misschien oma, of nog niet, of zelfs al overgrootmoeder, ze zijn dochter van, mantelzorger, oppas-oma, RvB lid, schoonmaakster, gelift, gebotoxt of niet, getrouwd of gescheiden of weduwe. Of ze beginnen net aan hun derde jeugd en genieten van hun vrijheid. Of een combinatie van dit alles. Ik weet ook niet of vrouwen wel bij die groep willen horen. Ik ben zelf nog geen 60, maar voel me ook niet aangetrokken door uitnodigingen voor de 50+ beurs of een abonnement op Plus Magazine.