#17 I live my life in ever widening circles

In mei is het dan echt zo ver. Na een jaar uitstel komen meer dan 60 mensen uit alle mogelijke windstreken voor een betoverend feest naar Terra Meera in Kroatie. Voor mijn verjaardag. Of beter: voor een tweedaags festival ter ere van het leven zelf. Met z’n allen zijn we een heel weekend dronken van liefde en verbinding. We zijn niet alleen maar blij; er vloeien ruimschoots tranen van al het verdriet dat ook bij het leven hoort. De schaduw en het licht, dat is het leven dat we vieren. Al die mensen die de moeite hebben genomen om af te reizen naar deze mooie, maar ook verre plek. Diep ontroerd ben ik.

Het leven is zo kostbaar. Dat moet ieder moment gekoesterd en gevierd worden. Zelfs als er een paar landen verderop oorlog woedt. Misschien juist dan. Ook in dit deel van Kroatië, waar de sporen van het conflict van dertig jaar geleden nog overal te zien zijn, kan de aarde wel wat feestelijkheid gebruiken. Wij mensen zijn en blijven verbonden, ongeacht de grenzen of structuren van het land waarin we leven. Die overtuiging stuwt mijn vastberadenheid om een feestje te bouwen.

Terra Meera, het centrum voor “regenerative agriculture and community” van pionier Irena Ateljevic is daarvoor de perfecte plek. Een gemeenschap van respect, uitwisseling en verbinding. Niet alleen met elkaar, maar ook met de natuur en met deze specifieke locatie, een vruchtbare vallei  tussen twee bijzondere bergtoppen dichtbij de Dalmatische kust. De zonnige omgeving waar ik mijn dankbaarheid voor alle jaren van mijn leven en alle mensen die ik ontmoet heb, uit wil spreken.

Het lijkt wel een bruiloft zegt iemand. Of een begrafenis, antwoord ik, plompverloren. Maar zo is het wel. Laten we alsjeblieft onze verbinding met het leven zo vaak mogelijk vieren, met zoveel mogelijk levende getuigen erbij. Waarom wachten totdat we in een kist liggen en de duiding en reflectie op ons leven door anderen gedaan wordt. Bij betekenisvol oud worden hoort kennelijk ook betekenisvol feest vieren. Ik heb gewoon mijn innerlijke drang gevolgd en dan is dit het resultaat.

Het blijkt ook de culminatie van alle wijsheid die ik in de loop van zestig jaar voor mezelf verzameld heb. Het belang van intenties zetten en me dan vol vertrouwen overgeven aan hoe het verder gaat. Gefocust op de bedoeling en meebewegend met de stroom. Niet forceren; niet teveel managen. Maar ook niet naïef zijn; wel blijven opletten. Het lijkt warempel wel of ik het geheim van de smid nu echt begin door te krijgen, de magie van het leven zelf. We zijn allemaal onder de indruk. Zo’n feest, op zo’n plek, onder zulke omstandigheden. Eeuwig dankbaar, dat zijn de woorden die ik tot vervelens toe blijf herhalen. En ondertussen gniffel ik om de mooie contacten en nieuwe inspiratie die ik voor mijn ogen tussen mijn gasten zie ontstaan. De houtskoolvegen op de gezichten van de deelnemers aan de tekenworkshop, de extase in de bewegingen bij de 5-rythms dance, de gelukzalige blikken na een wandeling naar de bron. Alles komt samen. Op mijn feest.

Met mijn versierde stok in de hand, die ik een jaar daarvoor in een bos in Slovenië vond, strooi ik al mijn wijsheid en dankbaarheid over iedereen uit. Ik oreer over het web dat we met elkaar vormen, waarin we het licht en de liefde doorgeven aan onze kinderen, geliefden en vrienden. Het weefsel waar onze voorouders al aan bezig waren. Het web van het leven zelf, waarin alles stroomt, als vanzelf. Waar we hooguit de kwaliteit van ons bewustzijn aan kunnen toevoegen. Meer niet.

Tenslotte lees ik het gedicht van Rilke voor dat als een rode draad door het feest loopt.

I live my life in widening circles

that reach out across the world.

I may not complete this last one

but I will give myself to it.

I circle around God, around the primordial tower.

I’ve been circling for thousands of years
and I still don’t know: am I a falcon,
a storm, or a great song?

Leuk hoor, zo’n zelfgeorganiseerd podium. Ik kan het iedereen aanraden. Vol overgave heb ik me gestort op mijn eigen rite de passage. De overgang van volwassen vrouw naar die van de Crone. Het Nederlandse woord heb ik er nog steeds niet voor. Laten we haar grootmoeder noemen, de wijze, speelse, oude vrouw. Zij representeert de derde akte, waar Jane Fonda het over heeft. Ook al kan ik het nog niet helemaal bevatten, het wordt me wel steeds duidelijker dat er een tijd is aangebroken van spelen, wijsheid delen en van het koesteren van alles dat van waarde is. Al anderhalf jaar ben ik er over aan het filosoferen en stukjes schrijven. Tijdens het feest is het gewoon gebeurd: ik ben de derde levensfase ingerold. Tot nu toe bevalt het me uitstekend.