“Zestig staat voor continuïteit, voor een periode van doorgeven en ruimte maken. Op mijn feest heb ik gezegd: het leven is een weefwerk en jullie zijn mijn draden. Dat geeft de continuïteit aan, de verbinding tussen heden, verleden en toekomst.”

“Laten we samen gaan wandelen. Dan kan je me ondertussen alles vragen. Ik wil het nog wel even lezen voordat je het plaatst.“ Na enig nadenken heeft ze ingestemd met een interview over haar leven rond de zestig. Marilou is voor mij een dierbaar voorbeeld van hoe je kunt meebewegen op de natuurlijke stroom van het leven. We deelden vier jaar lief en leed bij de opleiding Essentiecoaching en ook nog eens een kamertje tijdens de weekenden in het opleidingscentrum. Vier jaar het leven afpellen om uit te komen bij de kern van wie je bent. Intiemer kan bijna niet. Wanneer ik aankom bij het huis dat ze zelf hebben laten ontwerpen en bouwen en dat zo fraai aan drie kanten door water omringd wordt, zijn de broodjes voor onderweg al gesmeerd en staat de koffie klaar. Als Marilou ja zegt, heb je haar volledige commitment. Haar aarzeling zat ‘m niet in persoonlijke bescheidenheid, zoals ik eerst dacht, maar in haar verantwoordelijkheidsgevoel voor bedrijf, familie en lokale gemeenschap.

“Als je zoveel schoonheid en rijkdom hebt opgebouwd in de loop van je leven, zoals wij, dan wil je daar niet mee pronken of te koop lopen. Wel delen, natuurlijk. We hebben ons altijd op de achtergrond gehouden en bijvoorbeeld ook nooit meegewerkt aan reportages of interviews over ons of ons huis”, zegt ze.

We gaan op stap en Marilou steekt meteen van wal: “Mijn zestigste verjaardag heb ik uitgebreid gevierd. Vooral uit dankbaarheid voor het leven en de mensen die me dierbaar zijn. Maar een belangrijker omslagpunt was al vijftien jaar eerder.” Marilou was thuis met de kinderen, terwijl haar man het familiebedrijf in IJlst runde. Ze wist waar ze aan begon toen ze hem als student in Twente ontmoette. Hij zou het bedrijf overnemen, dat was al duidelijk. “Ik genoot met volle teugen van die periode met de kinderen thuis en dacht regelmatig: wat ben ik blij dat ik geen man ben en iedere dag naar dezelfde baan moet om de kost te verdienen. Ik had alle vrijheid om mijn creativiteit uit te leven: ik werd coupeuse, speelde blokfluiten en klarinet, leerde zilversmeden en beeldhouwen. Maar toen mijn dochter, de oudste van onze drie kinderen op kamers ging, wist ik: nu is het mijn tijd. Nu ga ik mijn oude droom weer oppakken.”

En dat was werken met kinderen, helpen de uniekheid in ieder mens ontdekken en tot zijn recht laten komen. Op haar vijfenveertigste begint ze aan de opleiding tot kindertherapeut. Vroeger had ze les gegeven in de Internationale Schakelklassen in Enschede en aan meervoudig gehandicapte kinderen op het doveninstituut in Groningen. “Op een gegeven moment begrijp je dat moeilijke situaties en moeilijk gedrag vooral liefde nodig hebben. Ik weet nog dat ik Nynke als baby voor haar voedingen meenam naar Groningen. Dan lag ze achterin de klas lekker te slapen. En ik voelde het verschil in de blik naar mijn eigen kind en het schrap zetten van mijn lichaam bij die moeilijke jongens, vóór in de klas. Ik realiseerde me: die willen dat er ook zo naar hun gekeken wordt, dat er van hun gehouden wordt. Dat wil ieder mens.” Nu heeft ze al vijftien jaar een goedlopende praktijk voor psychotherapie,  waar alle leeftijden welkom zijn. Een veilige en speelse plek in Beppe’s hûske achter op het erf.

Ik geniet ervan de verhalen over haar leven nog eens te horen, terwijl we flink doorstappen door de bossen van het landgoed Eysinga State. Hoe bijzonder het was om een meisje te zijn tussen vier broers in het katholieke gezin in Twente. Ook hoe verwarrend, soms. Ze moest zich vaak tegen haar broers teweerstellen. ‘Heks!” riepen ze dan, als Marilou in hun ogen te fel van zich afbeet. Haar vriendelijke, bedachtzame vader leerde haar de andere kant van zaken zien. Haar moeder zorgde voor de kracht in huis, maar ook voor schoonheid, met haar zelfgemaakte kleding en altijd verse bloemen. “Mijn moeder had meer mannelijke eigenschappen dan mijn vader. Ik hield van de zachtheid van mijn vader en zie uiteindelijk toch mijn moeder als rolmodel in haar strijd voor zelfstandigheid en een plek voor vrouwen in de kerk en maatschappij. Mijn ouders hebben mij in ieder geval alle vrijheid gegeven om mij te ontwikkelen zoals ik wilde.”

Ze had misschien wel priester willen worden. “De christelijke waarden staan mij aan. Er zo voor anderen te kunnen zijn, dat wilde ik wel. Die wijsheid zat er al jong in. Maar door de verhalen en het activisme van mijn moeder was mij ook wel duidelijk geworden dat het priesterschap in de vorm en tijd van toen er niet inzat. Misschien heb ik er een moderne versie van gemaakt. In ieder geval ben ik wel de go-to person in mijn omgeving geworden.”

Op naar de derde levensfase. Wordt het langzaam afronden of een spetterend slotakkoord, vraag ik haar terwijl we onze broodjes al lopend oppeuzelen. “Geen van beiden! Zestig staat voor continuïteit, voor een periode van doorgeven en ruimte maken. Op mijn feest heb ik gezegd: het leven is een weefwerk en jullie zijn mijn draden. Dat geeft de continuïteit aan, de verbinding tussen heden, verleden en toekomst. Sommige draden zijn afgehecht of afgeknapt, anderen gaan al heel lang mee en er beginnen ook nieuwe, zoals die van mijn kleinkinderen. Al die draden zijn mijn rijkdom. Het leven rond de zestig is zoals mijn hele leven is geweest: meegaan op de stroom en daarin zo goed mogelijk manoeuvreren. Dichtbij en samen met de mensen die me lief zijn. Maar ook weer niet te dichtbij, zodat ieder zijn eigen pad kan lopen. Daar horen verdrietige dingen bij, zoals mensen die je moet loslaten, die je niet wilt laten gaan of eigenlijk niet in de steek wilt laten.

Maar ook wonderschone zaken, zoals een dochter die vraagt: mogen we onze bruiloft hier in de tuin vieren? En wil jij dan mijn trouwjurk maken, mam? Cadeautjes op je pad. Die plan je niet, je werkt er niet naar toe. Je omarmt ze als ze zich voordoen, in alle nederigheid. Je weet dat het altijd anders kan lopen en dat je soms weer opnieuw moet beginnen.

Dat hebben wij al zo vaak gedaan in ons leven. Toen mijn man naar Patagonië ging zeilen hebben we echt afscheid genomen alsof het de laatste keer kon zijn. Zo leef ik iedere dag, in een volledige cirkel, alsof het de laatste kan zijn.”

Terwijl Marilou ons kordaat weer terug naar de auto loodst, meandert het gesprek nog even door. Over haar leven dat nu in het teken staat van wijsheid en overvloed doorgeven. Iedere week oppassen op de kleinkinderen en de zaken financieel in orde brengen voor de kinderen. Maar ook letterlijk plaats maken voor de volgende generatie. Er komt meer ruimte om te spelen. Er hoeft minder. De verantwoordelijkheden mogen opschuiven.

Bij het afscheid schiet haar nog een ding te binnen. Er is nog iets veranderd: “Ik heb de angst losgelaten of ik het wel goed doe. Daar kon ik vroeger wel eens last van hebben, vooral als ik onverwacht assertief benaderd werd. Nu vertrouw ik steeds meer op de liefde en de stroom van het leven. Zonder dat mijn ego daar nog eens tussenkomt.”

Marilou moet soms lachen om mijn altijd alles bevragende en onderzoekende geest: “Echt iets voor jou, zo’n website.” Ze heeft zich er voor deze gelegenheid helemaal aan overgegeven. Na afloop schrijft ze: “ik raak telkens een beetje ontroerd als ik de tekst lees. Toch knap hoe je ons gesprek zo heb kunnen vangen ….en mij erbij. 🙂 “ Ik ben er blij mee.