Ze snapt er niets van, mijn moeizame pogingen om meer zicht op mijn familiegeschiedenis te krijgen. “Dat is toch normaal: oma’s geven toch de familieverhalen door? In Suriname wel hoor!" Zo raakten we in gesprek. Ik wil meer weten, over haar geschiedenis en haar oma’s. Brigitta is geïntrigeerd door mijn onderzoek. Ze herkent de behoefte om betekenis te geven aan je levensverhaal. En ook de moeite die het soms kost om je identiteit te ontrafelen als die uit zoveel verschillende elementen bestaat.