“Toen ík zestig werd, kreeg ik een viool van jullie”, herinnert mijn moeder zich. Mijn zus en ik hadden haar nog nooit horen spelen. Toch wisten we zeker dat dit haar grootste wens was, omdat de viool altijd een rol speelde in de verhalen die ze ons vertelde. We zochten een mooie uit bij een echte vioolbouwer. Ook nu in het verpleeghuis speelt ze nog dagelijks haar favoriete stukken van Bach, Beethoven en Bruch. Momenten van meditatie en pure gelukzaligheid. Soms wordt er op de muur gebonkt: hou eens op met die herrie! Maar meestal zeggen de mensen: ‘oh wat speelde u weer mooi mevrouw Nagel, ik werd er helemaal vrolijk van’.