In mei is het dan echt zo ver. Na een jaar uitstel komen meer dan 60 mensen uit alle mogelijke windstreken voor een betoverend feest naar Terra Meera in Kroatie. Voor mijn verjaardag. Of beter: voor een tweedaags festival ter ere van het leven zelf. Met z’n allen zijn we een heel weekend dronken van liefde en verbinding. We zijn niet alleen maar blij; er vloeien ruimschoots tranen van al het verdriet dat ook bij het leven hoort. De schaduw en het licht, dat is het leven dat we vieren. Al die mensen die de moeite hebben genomen om af te reizen naar deze mooie, maar ook verre plek. Diep ontroerd ben ik.

Hoe je de balans van je leven ook op kunt maken, laat Nelleke Noordervliet zien in “Aan het eind van de dag”. De vorm van een roman geeft vrijheid om alle aspecten van de werkelijkheid te verkennen, ‘want iedere overeenkomst daarmee berust op toeval’. Ze introduceert Katherina Mercedes Donker, Kat voor intimi, oud-minister en schrijfster van boeken over politiek en de rol van de vrouw, die nu een plezierig en onderhoudend bestaan leidt van concertbezoek en dagelijkse boven-de-krant-gesprekken met haar huidige partner. Dan komt het verzoek binnen om een biografie over haar te mogen schrijven. Haar leven zou symbool staan voor de tijdsgeest van de jaren 70 en 80. Het adagium uit die tijd, het persoonlijke is politiek, geldt volgens de biografe ook andersom: het politieke is wel degelijk ook persoonlijk. Met het lezen van de uitnodiging voor een eerste verkennend gesprek, komt de stroom aan reflecties op gang. Het lijkt Katharina Mercedes Donker helemaal geen goed idee om een boek over haar leven te laten schrijven. Daar komen de donkere kanten in, die ze liever verborgen wil houden.

Voor de zomer kondigde ik hem al plechtstatig aan: een agenda voor nader onderzoek en gesprek. Mijn poging om structuur aan te brengen in het vervolg van de reis rond de zestig. Voor mezelf, om uit te stallen wat ik heb opgevist en wat kennelijk belangrijk is voor mij. Maar ook om een dialoog te starten. Met als doel grotere maatschappelijke zichtbaarheid van vrouwen aan het begin van de derde levensfase.

De voorjaarszon streelt mijn blote benen. Ik speel met het zand tussen m’n tenen en laat mijn hoofd rusten op mijn armen. De ogen gesloten. In de verte ruist de zee. Ik hoor het gekrijs van een meeuw. Mijn lief en ik liggen verrukkelijk wat te soezen in de zwoele duinen, goed beschut tegen de wind. Zomaar op een zonnige woensdagmiddag. Het leven rond de zestig is zo slecht nog niet. Zachte handen halen het haar uit mijn gezicht.

Als je oudste zoon 30 wordt, dan weet je wel hoe laat het is. Dan zijn je kinderen geen kinderen meer, maar volwassen kerels. ‘Ik weet nog dat ik zelf dertig werd’, zeg ik tegen Wouter, vlak voor zijn verjaardag. ‘Eerlijk gezegd voel ik me nog steeds dertig!’, bluf ik.

Het lijkt wel een rage. Net nu ik me begin bezig te houden met dit onderwerp, zie ik overal artikelen, boeken, websites, films verschijnen over The Third Act. De derde akte in je leven. En hoe je die kan beleven (al dan niet komisch zoals in de Belgische documentaire The Third Act van Lotte Stoops & Mieke Struyve).